Πεισματάρικα κύματα

Κύματα πάλι με σπρώχνουν σε αφιλόξενη ακτή, ακτή που όλο παλεύω να αφήσω πίσω μου.

Και πάλι εδώ με ξεβράζουν τα κύματα ενός απέραντου ωκεανού, που πλημμυρίζει μέσα μου τα πάντα, φτιάχνει βυθούς, γεννά στα σπλάχνα μου νέες μορφές, πλάσματα θαλάσσια...Τα νοιώθω να κολυμπούν στο βυθό μου, να ξεριζώνουν ο,τι βρουν πολύτιμο προς βρώσιν, τα νοιώθω να διασχίζουν τα νερά μου, να ανασαίνουν, να γεννούν φυσαλίδες πολύχρωμες στην επιφάνεια των νερών μου...

Αφιλόξενη , αγαπημένη ακτή....και πάλι εδώ με φέρνουν πάνω στης αγκαλιάς τους τους αφρούς τα κύματα, κύματα πεισματάρικα, δεν δέχονται συμβιβασμούς, μήτε αλλαγές στην πορεία τους, με πάνε, όπου εκείνα αγαπούν, στις αφιλόξενες ακτές που λαχταρούν, στις μυστήριες αμμουδιές, τις γεμάτες διάφανα, ανέγγιχτα κοχύλια και θρυμματισμένους αστερίες.. Κύματα που αναμοχλεύουν τα πάντα μέσα μου, όσα θέλω να κρύψω, όσα θέλω να αφήσω να χαθούν κάτω απο την σκουριά, κρυμμένα στο σκοτεινό βυθό...''Θα τα ανακινήσω όλα, θα τα φέρω ξανά και ξανά στην επιφάνεια με την ορμή μου, μέχρι να δεις.....'', μου ψιθυρίζουν γλυκά στο αυτί, καθώς με ταξιδεύουν άλλοτε γλυκά, άλλοτε ορμητικά πάνω στην ράχη τους..κύματα πεισματάρικα, αγαπημένα μου κύματα...

''Θα τα φέρνουμε ξανά και ξανά στην επιφάνεια, μέχρι να δεις...να δεις καθαρά...να τα δεις στο φως του ήλιου, κι όχι στο υποφως του βυθού που τα σκεπάζεις''...Έτσι μου ψιθυρίζουν αυστηρά, επίμονα, αδιάλλαχτα, και εγώ επαναστατώ, γκρινιάζω σαν μικρό παιδί, τους ζητώ να με αφήσουν να ξεκουραστώ στου βυθού μου την σιωπή...Άλλοτε πάλι αφήνομαι στο κάλεσμά τους και τα αφήνω να με παρασύρουν στις ακτές που αγαπούν, αφήνομαι να ριχτώ πάνω στα απότομα βράχια, να τσακιστούν οι άμυνές μου, τα εγώ μου, η υποκρισία μου, ό,τι βρώμικο είναι φορεμένο πάνω μου και μου κόβει την ανάσα... Με ρίχνουν αλύπητα πάνω σε βράχια, σε αφιλόξενες ακτές, μέχρι να γίνω κάτι άυλο, ακαθόριστο, ελαστικό και άτρωτο...μέχρι να γίνω κύμα κι εγώ..έτσι που να μην μπορεί να με πονέσει πια των βράχων το αιχμηρό χάδι, έτσι που να χωρώ παντού και τίποτα να μην με χωρά..μέχρι να γίνω κύμα κι εγώ, ωκεανός κι εγώ, να γίνω ένα, ένα με του νερού την απεραντότητα, μέχρι να γίνω ένα με αυτή τη θάλασσα, ένα με αυτή τη θάλασσα μέσα μου...

Σ.