Φίλοι ψυχής ή φίλοι του σώματος;

Σπουδαία λέξη η λέξη ΦΙΛΙΑ. Γλυκιά, ζεστή, τόσο οικεία.. Όλοι έχουμε κάνει προσπάθειες για να διεκδικήσουμε στη ζωή μας τη φιλία και άλλοτε αποτύχαμε και άλλοτε, αν  είμαστε τυχεροί, βγήκαμε νικητές.

Τί σημαίνει όμως είσαι φίλος μου; Πώς ερμηνεύεται μέσα μας αυτή η λέξη, πώς ορίζεται αυτή η σχέση; Τί μου προσφέρει; Τί ευθύνη συνεπάγεται για εμένα τον ίδιο απέναντι σε αυτή τη σχέση; Δύσκολο πράγμα οι ανθρώπινες σχέσεις ε; Λέμε, είσαι φίλος μου, είσαι άνθρωπός μου, είσαι σύντροφός μου, είσαι ο έρωτας μου, αλλά όταν έρχεται η στιγμή να ερμηνεύσω αυτές τις λέξεις ζορίζομαι, στριμώχνομαι, αναβάλλω τη διαδικασία και καθυστερώ αυτό το ξεκαθάρισμα μέσα μου. Αν δεν το κάνω όμως τί..; Πολύ απλά, κάτι φοβάμαι. Και αυτό που φοβάμαι είναι ίσως ότι θα συνειδητοποιήσω πόσο σαθρά θεμέλια έχουν οι κάθε λογής σχέσεις μου με τους άλλους ή θα καταλάβω ότι είμαι λάθος απέναντι στους ανθρώπους που έχω γύρω μου ή στην πιο δυστυχή των περιπτώσεων, ότι έχω βάλει λάθος ταμπέλες σε λάθος ανθρώπους...

Επιβάλλεται όμως να μπω σε αυτό το ξεκαθάρισμα μέσα μου. Επιβάλλεται να δω κατάματα τον εαυτό μου και τους άλλους κι ας με κάνει κομμάτια αυτό που θα δω, κι ας βρεθώ στο τέλος ‘’μόνος’’. ‘’Μόνος’’ πάντα σε εισαγωγικά, γιατί δεν είμαι ποτέ μόνος.

Οι φίλοι μου είναι φίλοι ψυχής ή φίλοι σώματος; Ζούμε σε μια εποχή που εύκολα θα ονομάσουμε κάποιον φίλο. Είναι όντως φίλος εκείνος με τον οποίο θα μοιραστώ κάποιες στιγμές διασκέδασης ή κάποιες στιγμές τρέλας; Είναι φίλος αυτός που έτυχε να μοιράζομαι μαζί του κοινές παρέες, που εύκολα θα τον αντικαθιστούσα με κάποιον άλλο πιο αστείο, πιο πνευματώδη, πιο εύκολα προσαρμόσιμο στις ορέξεις και τις ανάγκες μου;

Λυπάμαι που σου πετάω κατάμουτρα την αλήθεια της ‘’μοναξιάς’’ σου,  αλλά αυτός είναι φίλος σώματος, δηλαδή φθαρτός, δηλαδή κάλπικος... Και εσύ που επιλέγεις τέτοιου είδους φίλους, υποτιμάς τον εαυτό σου και πιθανότατα το κάνεις γιατί ΦΟΒΑΣΑΙ...! Φοβάσαι να ανοίξεις τον εαυτό σου και να τον προσφέρεις σε κάτι πιο ουσιαστικό και σε κάτι που ‘’κοστίζει’’ περισσότερο, γιατί καλείσαι να ρισκάρεις.. Λες, γιατί να ρισκάρω την ψυχή μου; Ας δεθώ επιδερμικά, αδιάφορα, προσωρινά, ΑΦΟΒΑ.

‘’Γιατί να ρισκάρω την ψυχή μου...’’

Να την ρισκάρεις, για να κερδίσεις τον ουρανό!!!! Γι’ αυτό να την ρισκάρεις! Κι αν την ρισκάρεις, στο τέλος, να είσαι σίγουρος ότι θα την κερδίσεις! Πίστεψέ με, καλέ μου άνθρωπε, εάν ‘’ρισκάρεις’’ να ανοίξεις την ψυχή σου, αν την προσφέρεις στον άλλο απλόχερα, τότε είσαι καταδικασμένος να την κερδίσεις!! Μην σπαταλιέσαι σε λυκοφιλίες, σε σχέσεις με ημερομηνία λήξης.. Πάντοτε ανικανοποίητος θα νοιώθεις μέσα σου, πάντοτε μισός.. Τί άχαρο θέαμα να κυκλοφορείς στου κόσμου τις λεωφόρους ‘’μισός’’.. Μισή καρδιά, μισή ανάσα, μισές συγκινήσεις.. Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου, μην τον τιμωρείς τόσο σκληρά, τόσο άσπλαχνα. Τα μισά να τα μισείς.

Δέσου με φίλους ψυχής... Φίλος ψυχής! Πανέμορφη έκφραση, πανέμορφη εικόνα...! Φαντάσου δύο ψυχές αγκαλιασμένες, να αγγίζουν η μια την άλλη, να κοιτούν η μία την άλλη με αγάπη! Αγαλλιάζει η καρδούλα σου και μόνο στην σκέψη ε; Βλέπεις τί ευλογία αρνείσαι στον εαυτό σου; Βλέπεις...; Ένας φίλος ψυχής θα βλέπει πάντα πίσω από τις μάσκες σου, πίσω από τις άμυνές σου, πίσω από τις πόρτες και τα παράθυρα που επίμονα θα χτίζεις για να κρυφτείς.. Ένας φίλος ψυχής θα βλέπει πάντοτε τα δάκρυά σου και θα ραγίζει μέσα του.. Θα κρατά στα χέρια του την καρδιά σου και θα νοιώθει την ευθύνη.. Να νοιώθεις ΠΑΝΤΑ την ευθύνη! Η Αγάπη είναι ευθύνη!! Μα, θα σκεφτείς, ευθύνη η Αγάπη; Η Αγάπη είναι να περνάω και να νοιώθω Εγώ καλά! ‘’Να είμαι καλά’’...: Πόσο ψέμα κρύβεται πίσω από αυτές τις λέξεις...Σε Αγαπώ θα πει έχω ευθύνη απέναντί σου! Θα πει έχω αναλάβει την ευθύνη να σε προσέχω , να σε προστατεύω, να σε φροντίζω, πάντοτε βέβαια χωρίς να σε πνίγω, χωρίς να σου κόβω την ανάσα. Σε κρατάω αγκαλιά, αλλά ανάμεσά μας αφήνω να κυκλοφορεί αέρας, να αναπνέεις.

Ο αληθινός φίλος ποτέ δε θα σε κοιτάξει επιτιμητικά, ποτέ αδιάφορα. Πάει να πει πως δε θα σε κοιτάξει με βλέμμα κάποιου που είναι πάνω από εσένα, αλλά πάντοτε θα σε κοιτάει στεκούμενος στο ίδιο ύψος με το ύψος των ματιών σου. Πάει να πει δεν θα σε κοιτάξει ποτέ αδιάφορα, με μάτια άδεια από φροντίδα. Πάντοτε στο βλέμμα του Ακόμη κι αν θέλει να σε ''μαλώσει'', το βλέμμα του θα είναι στοργικό.

Ξεχώρισε τους φίλους από το τρόπο που σε κοιτάνε και όχι από αυτά που σου λένε. Χάραξε γραμμές και διαχώρισε τους φίλους της ψυχής από τους φίλους του σώματος. Ο φίλος της ψυχής θα σου κρατήσει το χέρι για να φτάσετε μαζί στον παράδεισο. Θα σου σταθεί ακόμη και αν τον πονά η ευθύνη που συνεπάγεται η αγάπη που σου έχει. Θα πονά για σένα και αυτό ποτέ δεν θα τον κάνει να σταματά να αγωνίζεται για σένα, με εσένα, απέναντι σε όλα. Απέναντι σε εγωισμούς, απέναντι στις επιρροές και τις κακοπροαίρετες παρεμβολές του κόσμου, απέναντι σε όλα. Μοιράσου τα δώρα που έχεις, για να γίνεις ολόκληρος, πλήρης, ένας μικρός ήλιος...! J

Σ.

Δύο φίλοι περπατούν στην έρημο

Κάποια στιγμή τσακωθήκανε και ο ένας από τους δυο έδωσε ένα χαστούκι στον άλλο. Αυτός ο τελευταίος, πονεμένος αλλά χωρίς να πει τίποτα, έγραψε στην άμμο, «ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΕ ΧΑΣΤΟΥΚΙΣΕ»

Συνέχισαν να περπατούν μέχρι που βρήκαν μια όαση όπου αποφάσισαν να κάνουν μπάνιο. Αλλά αυτός που είχε φάει το χαστούκι παραλίγο να πνίγει και ο φίλος του τον έσωσε. Όταν συνήλθε, έγραψε πάνω σε μια πέτρα
«ΣΗΜΕΡΑ Ο ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ ΜΟΥ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ ΕΣΩΣΕ ΤΗ ΖΩΗ»

Αυτός που τον είχε χαστουκίσει και στη συνέχεια του έσωσε την ζωή, τον ρώτησε...'Όταν σε χτύπησα έγραψες πάνω στην άμμο, και τώρα έγραψες πάνω στην πέτρα. Γιατί;;
Ο άλλος φίλος απάντησε: όταν κάποιος μας πληγώνει πρέπει να το γράφουμε στην άμμο, όπου οι άνεμοι της συγνώμης μπορούν να το σβήσουν.
Αλλά όταν κάποιος κάνει κάτι καλό για μας, πρέπει να το χαράζουμε στην πέτρα, όπου κανένας άνεμος δεν μπορεί να το σβήσει!!

ΜΑΘΕ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙΣ ΤΑ ΤΡΑΥΜΑΤΑ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΑΜΜΟ
ΚΑΙ ΝΑ ΧΑΡΑΖΕΙΣ ΤΙΣ ΧΑΡΕΣ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΠΕΤΡΑ!!!

Πηγή: Αναπλαστική σχολή Πατρών

Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;

Μια μέρα, ένας σοφός έκανε την παρακάτω ερώτηση στους 

μαθητές του:.

-"Γιατί οι άνθρωποι ουρλιάζουν όταν εξοργίζονται;" 

-"Γιατί χάνουν την ηρεμία τους" , απάντησε ο ένας.

 -"Μα γιατί πρέπει να ξεφωνίζουν παρότι ο άλλος βρίσκεται δίπλα τους;" , ξαναρωτά ο σοφός. 

-" Ξεφωνίζουμε, όταν θέλουμε να μας ακούσει ο άλλος " , είπε ένας άλλος μαθητής ...

Και ο δάσκαλος επανήλθε στην ερώτηση: 

-"Μα τότε δεν είναι δυνατόν να του μιλήσει με χαμηλή φωνή; 

Διάφορες απαντήσεις δόθηκαν αλλά... καμιά δεν ικανοποίησε τον δάσκαλο... 

-"Ξέρετε γιατί ουρλιάζουμε κυριολεκτικά όταν είμαστε θυμωμένοι; Γιατί όταν θυμώνουν δυό άνθρωποι, οι καρδιές τους απομακρύνονται πολύ...και για να μπορέσει ο ένας να ακούσει τον άλλο θα πρέπει να φωνάξει δυνατά, για να καλύψει την απόσταση... Όσο πιο οργισμένοι είναι, τόσο πιό δυνατά θα πρέπει να φωνάξουν για ν'ακουστούν. Ενώ αντίθετα τι συμβαίνει όταν είναι ερωτευμένοι; Δεν έχουν ανάγκη να ξεφωνήσουν, κάθε άλλο, μιλούν σιγανά και τρυφερά.. Γιατί; Επειδή οι καρδιές τους είναι πολύ πολύ κοντά. Η απόσταση μεταξύ τους είναι ελάχιστη. Μερικές φορές είναι τόσο κοντά που δεν χρειάζεται ούτε καν να μιλήσουν... παρά μονάχα ψιθυρίζουν. Και όταν η αγάπη τους είναι πολύ δυνατή δεν είναι αναγκαίο ούτε καν να μιλήσουν, τους αρκεί να κοιταχθούν. Έτσι συμβαίνει όταν δυό άνθρωποι που αγαπιούνται πλησιάζουν ο ένας προς τον άλλον. 

Στο τέλος ο Σοφός είπε συμπερασματικά: 

-"Όταν συζητάτε μην αφήνετε τις καρδιές σας να απομακρυνθούν,μην λέτε λόγια που σαν απομακραίνουν,γιατί θα φτάσει μια μέρα που η απόσταση θα γίνει τόσο μεγάλη που δεν θα βρίσκουν πια τα λόγια σας το δρόμο του γυρισμού".

Ο ''αόρατος'' φίλος

Ακριβώς πάνω απο τον δρόμο μου είναι ένα χωράφι με δύο άλογα.

Από μία απόσταση, κάθε άλογο φαίνεται φυσιολογικό.

Αλλά εάν σταματήσεις το αυτοκίνητό σου, ή περπατήσεις κοντά, θα παρατηρήσεις κάτι καταπληκτικό...
Το κοίταγμα στα μάτια του ενός αλόγου θ' αποκαλύψει ότι είναι τυφλό. 
Ο ιδιοκτήτης του διάλεξε να μην το εξαλείψει, αλλά έφτιαξε ένα καλό σπίτι γι' αυτό. 

Αυτό από μόνο του είναι καταπληκτικό.
Εάν σταθείς κοντά και αφουγκραστείς, θ' ακούσεις τον ήχο μιας καμπάνας.
Κοιτώντας γύρω για την πηγή του ήχου θα δεις ότι προέρχεται από το μικρότερο άλογο στο χωράφι.
Προσκολλημένο στο καπίστρι του αλόγου είναι ένα κουδουνάκι. Επιτρέπει στον τυφλό φίλο να ξέρει πού είναι το άλλο άλογο, έτσι ώστε να μπορεί ν' ακολουθεί.
Καθώς στέκεσαι και παρατηρείς αυτούς τους δύο φίλους, θα δεις ότι το άλογο με το κουδούνι πάντα ελέγχει το τυφλό άλογο και ότι το τυφλό άλογο πάντα ακούει το κουδουνάκι και μετά προχωρά αργά προς το μέρος του άλλου αλόγου εμπιστευόμενο ότι δεν θα ξεστρατίσει.
Όταν το άλογο με το κουδούνι επιστρέφει στο σκέπαστρο της σιταποθήκης κάθε βράδυ, σταματά περιστασιακά και κοιτά πίσω, για να βεβαιωθεί ότι ο τυφλός φίλος δεν είναι πολύ μακριά πίσω για ν' ακούσει το κουδούνι.
Όπως οι ιδιοκτήτες αυτών των δύο αλόγων, ο Θεός δεν μας πετά γιατί δεν είμαστε τέλειοι ή γιατί έχουμε προβλήματα ή προκλήσεις. Μας παρακολουθεί από πάνω και μάλιστα φέρνει άλλους στις ζωές μας για να μας βοηθήσουν όταν είμαστε σε ανάγκη..Μερικές φορές είμαστε το τυφλό άλογο οδηγούμενοι από το κουδουνάκι αυτών που ο Θεός τοποθετεί στις ζωές μας.
Άλλες φορές είμαστε το άλογο οδηγός, βοηθώντας άλλους να βρουν τον δρόμο τους...
Οι καλοί φίλοι είναι σαν αυτό...Μπορεί να μην τους βλέπεις πάντοτε, αλλά ξέρεις ότι είναι πάντα εκεί.
Παρακαλώ άκου προσεκτικά για το δικό μου κουδούνι και θα ακούσω προσεκτικά για το δικό σου.
Και θυμήσου...Να είσαι πιο καλός (με τους άλλους) από ότι είναι απαραίτητο.Καθένα που γνωρίζεις αγωνίζεται σε κάποιο είδος μάχης.
Ζήσε απλά,
Αγάπησε γενναιόδωρα, Νιάξου βαθιά, Μίλα καλοσυνάτα...Και άσε τα υπόλοιπα στο Θεό!

Πηγή: http://synodoiporia.blogspot.com/2011/09/blog-post_3727.html

Ο ''πλούτος'' της απουσίας

Είναι κάποιες στιγμές που η απουσία κάποιου αγαπημένου προσώπου μας κάνει να πονάμε βαθιά, ανελέητα.. Μιλώ για την φυσική απουσία, γιατί στη σφαίρα της αγάπης δεν υπάρχει απουσία με ό,τι και όποιον αγαπώ.. Είναι πάντοτε μέσα μου, το νοιώθω και το βιώνω καθημερινά το αγαπημένο μου πρόσωπο, όσο μακριά κι αν βρίσκεται..

Μα, δυστυχώς δεν είμαστε μόνο ψυχή, δεν είμαστε μόνο πνεύμα.. Και η φυσική απουσία καμιά φορά φέρνει πόνο τραχύ και αβάστακτο.. Είναι αυτές οι στιγμές της ''απελπισίας'', που μας κάνουν να λυγίζουμε, να χάνουμε την πίστη μας, την δύναμή μας, το θάρρος μας.. Αυτές τις στιγμές η ελπίδα φαντάζει τόσο μα τόσο μακρινή και νοιώθουμε πως τίποτα δεν μπορεί να μας παρηγορήσει, τίποτα να ανακουφίσει τον πόνο μας.. Είναι αυτή η ψυχική αναστάτωση, που φέρνει μέσα μας φουρτούνες και αναταράσσει τα πάντα, όσα με κόπο χτίσαμε.. και ό,τι πιστέψαμε πως αφήσαμε πίσω μας, όσο δρόμο κι αν διανύσαμε, βλέπουμε πως πάλι επιστρέφουμε στο τέλος αυτής της φουρτούνας στην αρχή, στην αφετηρία.. μα πιο κουρασμένοι αυτή τη φορά, δαρμένοι από τα κύματα, αποκαμωμένοι από την προσπάθεια.. προσπάθεια όχι μάταια όμως, αφού κάτι κέρδισα στην πορεία.. έμαθα να επιβιώνω, γνώρισα τις αντοχές μου στην φουρτούνα, ένοιωσα τη δύναμη και την αλήθεια των όσων νοιώθω..

Αυτές τις στιγμές τί μπορεί να μας λυτρώσει; Αυτές τις ‘’ιερές στιγμές ‘’ που μου λείπεις, που έχω γονατίσει από την απουσία σου, που η καρδιά μου είναι ορθάνοικτη, εκτεθειμένη στου κόσμου όλου την αγριότητα και τις διαθέσεις, Ένας μόνο μπορεί να με αγκαλιάσει χωρίς να ανοίξει τις πληγές μου.. Μόνο Εσύ, Θεέ μου μπορείς, γιατί μόνο Εσύ γνωρίζεις της καρδιάς μου τα μυστικά, τα λάθη.. μόνο Εσύ με δέχεσαι κοντά Σου, όσο και να σε πονάω, όσο και να σε ξεχνάω..

Έτσι γονατισμένη από την επιθυμία να αγγίξω με το βλέμμα μου τα μάτια του αγαπημένου μου προσώπου,  καταφεύγω στην προσευχή.. και μιλώ πάλι για το αγαπημένο πρόσωπο και το στολίζω με ευχές, αστέρια, φεγγάρια ολόγιομα.. του κεντάω φτερά με της ψυχής μου τις κλωστές, του στέλνω αγγέλους να φυλάνε τα βήματά του, να φοράνε χαμόγελα πάνω στο πρόσωπό του.. και η προσευχή γίνεται ένας μικρός παράδεισος επί γης και βλέπω γύρω μου θαύματα, φως στο μονοπάτι μου..

Κάπως έτσι η στιγμή της απελπισίας, ο πόνος της απουσίας όσων αγαπάμε, γίνονται αφορμή να ζήσουμε μικρά θαύματα.  Αρκεί να εμπιστευτούμε την απελπισία μας στον Θεό.  Εκείνος θα την μετατρέψει σε φως, θα την μετουσιώσει σε μικρούς θησαυρούς αληθινής επαφής με την ίδια την Αγάπη! Γιατί ποιά άλλη πιο αγνή έκφραση Αγάπης υπάρχει από την προσευχή για εκείνα που αγαπάμε και δεν είναι πια εδώ; Κι αν είμαστε αρκετά τυχεροί και ευλογημένοι, τα πρόσωπα που λείπουν πια από τη ζωή μας και αγαπάμε να προσεύχονται και εκείνα για εμάς, τότε πια ο παράδεισος κατεβαίνει στη γη. Τότε το Φως πλημμυρίζει την καρδιά μας και γινόμαστε μικροί Υπερ-άνθρωποι, μικροί ήρωες της αγάπης... J

Σ.

Στρατιώτης στον πόλεμο της Αγάπης

Ό,τι και να γίνει, ένα κρατώ σαν γνώση κερδισμένη με πολύ κόπο και δάκρυα: σαν αγαπάει ο άνθρωπος, δεν μπορεί ποτές του να κρατήσει ίχνος κακίας μέσα του για εκείνον που αγαπά...! Είναι διαμάντι πολύτιμο το αγαπημένο μου πρόσωπο, η ψυχούλα του είναι θησαυρός που εμπιστεύτηκε μέσα στα ίδια τα χέρια μου ο Θεός (...!!!) και ποτέ δεν θα το μολύνω με σκέψεις κακίας και λάσπες που θα κρύψουν την λάμψη του.. κι αν οι καταιγίδες και τα σκοντάμματα τα δικά μου ή τα δικά του, τον έριξαν στις λάσπες, ακόμη στην αγκαλιά μου τον κρατώ με ακόμη μεγαλύτερη θέρμη, γιατί ξέρω πως κάτω από τις λάσπες κρύβεται ο θησαυρός μου. Κι ακόμη και αν τα μάτια μου βλέπουν βρωμιές και χώματα, η καρδιά μου δεν ξεγελιέται, το ξέρει καλά πως στα χέρια μου κρατώ το πιο πολύτιμο πράγμα πάνω στη γη.. το δώρο του Θεού, την ψυχούλα που μου έδωσε για να φροντίζω.

Κι όλου του κόσμου η λογική να με πει παρά-λογη, εγώ ακούω μόνο τη δική Του λογική.. την  λογική σου παράνοια θέλω να ακολουθήσω Χριστέ μου και ας γίνω χίλια κομμάτια...!

Δώσε μου μονάχα δύναμη να αντέξουν τα χέρια μου, να αντέξει η αγκαλιά μου όλες τις φουρτούνες, όλες τις πυρκαγιές.. κι αν κάποτε φωνάξω ‘πάρε από εμένα αυτό το βάρος!!!’ μην με ακούσεις, μην με λυπηθείς!! Δώσε μου θάρρος μοναχά, κάνε με άνθρωπο του πολέμου, ποτέ της ειρήνης!! Ψήσε με στις μάχες και κάνε με στρατιώτη στον πόλεμο της Αγάπης!!

Σ.

Διαχείριση της Αγάπης(αποσπάσματα)

* Το κακό που κάνουν οι άλλοι σε εμάς αφ'ενός μας επηρεάζει μόνο εξωτερικά, αφ'ετέρου μας δίνει την ευκαιρία να ενεργοποιήσουμε και να πραγματώσουμε εσωτερικές δυνάμεις και δυνατότητες για να το αντιμετωπίσουμε. Η  πεποίθηση που είναι κυρίαρχη στην εποχή μας, οτι η ζωή χωρίς δυσκολίες είναι η καλύτερη, είναι απόλυτα απατηλή. Οι δυσκολίες χαλυβδώνουν τον άνθρωπο και φέρνουν στην επιφάνεια ανεκτίμητους κρυμμένους θησαυρούς δυνατοτήτων και χαρισμάτων...

* Αντί να βλέπουμε τον εαυτό μας σαν εικόνα του θεού, προσπαθούμε να κανουμε τον Θεό εικόνα δική μας...

* Ας μην ξεχνάμε οτι το παγκόσμια αποδεκτό σύμβολο του Ευαγγελίου είναο ο σταυρός, ένα σύμβολο της σύγκρουσης ανάμεσα στην αγάπη και το μίσος, τη ζωή και τον θάνατο. Ως Χριστιανοί η μόνη ρεαλιστική προσδοκία που μπορούμε να έχουμε είναι οι συγκρούσεις μας να αυξάνονται και να εκτείνονται μάλλον, παρά να λιγοστεύουν. Η μόνη ειρήνη στην οποία μπορούμε να ελπίζουμε είναι μία ειρήνη παράλογη, μία ειρήνη παρά τις διαρκείς συγκρούσεις, μία ειρήνη του βάθους κάτω απο την ανεμοδαρμένη επιφάνεια, με άλλα λόγια <<την ειρήνην του Θεού την υπερέχουσαν πάντα νουν>>...

* Χριστιανική αδερφοσύνη είναι να ζεις με τον άλλο και για τον άλλο υπεύθυνα, δηλαδή με αγάπη...
Η προσφορά και η αποδοχή της αγάπης προϋποθέτει ανάληψη ευθύνης του ενός έναντι του άλλου και μπορεί να αποφεύγουμε να προσφέρουμε την αγάπη μας στους άλλους ή να απορρίπτουμε την αγάπη των άλλων για να αποφύγουμε την ευθύνη της αγάπης.
Είμαστε διατεθειμένοι να αγαπάμε μέχρι του σημείου που αυτό αρχίζει να μας ταλαιπωρεί. Μπορεί να πούμε: '' Σε αγαπώ, αλλα κράτησε κάποια απόσταση. Θέλω να σου δώσω κάτι απο τον εαυτό μου, αλλα όχι πάρα πολύ. Χρειάζομαι να κρατήσω κάτι για τον εαυτό μου''.
Αν ανταποκριθώ πραγματικά στην αγάπη σου, αφήνω τον εαυτό μου ανοικτό στο ενδεχόμενο να πληγώ, γιατί η αγάπη σου δεν είναι απόλυτα αξιόπιστη. Ακόμη, αν πραγματικά με αγαπάς, δεν είμαι άξιος της αγάπης σου και δεν θέλω να αποδεχτώ την κρίση εναντίον μου που υπαινίσσεται η αγάπη σου. Γι'αυτό θα είμαι προσεκτικός στην ανταπόκρισή μου στην αγάπη σου και θα σου προσφέρω τον εαυτό μου με επιφύλαξη.
Τότε το άτομο που δίνει την αγάπη του αισθάνεται μοναξιά, γιατί το δώρο του δεν γίνεται αποδεκτό, και αποσύρεται και αυτό...
Ο άνθρωπος έχει δύο μόνο επιλογές: τις σχέσεις και το νεκροταφείο..

* Όταν αποδεχτούμε την οδύνη που υπάρχει στις μεταξύ μας σχέσεις και υποταχτούμε στο πνεύμα της αγάπης, που στοχεύει να ενώσει τον άνθρωπο με τον συνάνθρωπό του, μπορεί να αναδυθούμε στο έσχατο σημείο της οδυνηρής εμπειρίας με σχέσεις που θα είναι πολύ πλουσιότερες, βαθύτερες και δυνατότερες απο ό,τι ήταν πριν...

* Χρειάζεται πειθαρχία της προσφοράς του εαυτού μας...Το δώρο της αγάπης μας μπορεί να μη γίνει αποδεκτό, μπορεί να μην εκτιμηθεί, μπορεί να γίνει ακόμη αντικείμενο εκμετάλλευσης. Όταν προσφέρουμε την αγάπη μας, μπορεί να μας πληγώσει ο τρόπος ανταπόκρισης του άλλου. Αλλα θα είμαστε δυνατότεροι έχοντας προσφέρει αγάπη και η αγάπη μας μπορεί να δώσει την ευκαιρία στους άλλους να εκφράσουν τη δκή τους αγάπη. Πάντως η ζωή δεν μπορεί να παραμείνει η ίδια μετά την έκφραση της αγάπης..

* Η παρουσία της αγάπης στη ζωή μερικές φορές δεν φέρνει ειρήνη αλλα πόλεμο. Ένταση και σύγκρουση συχνά συνοδεύουν το έργο της αγάπης. Η σύγκρουση μεταξύ της αγάπης του Θεού και του εγωκεντρισμού του ανθρώπου παράγει έναν άσχημο, σκληρό και αιματηρό αγώνα, τον οποίο συνοψίζει η σταύρωση. Τα καλά νέα του Ευαγγελίου δεν είναι οτι μας έχει δοθεί ένας τρόπος να αποφύγουμε την σύγκρουση, αλλα οτι μας έχει δοθεί η δύναμη της αγάπης για την σύγκρουση. Με την αγάπη μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τις περιπέτειες της ζωής με αυτοπεποίθηση, θάρρος και πίστη...Η πίστη μας δεν είναι στην ικανότητά μας να κάνουμε το σωστό, αλλα στη δύναμη του Θεού να μας βοηθήσει να αντιμετωπίσουμε τις δύσκολες και δυσάρεστες καταστάσεις που έχουμε δημιουργήσει με καινούργια ελπίδα και με θεραπευτική αγάπη...

Πηγή: ''Διαχείριση της Αγάπης''-π.Φιλόθεος Φάρος

Νοσταλγίες

Νοσταλγία = Νόστος + Άλγος.

Νόστος σημαίνει την επιστροφή του ξενιτεμένου στην πατρίδα του.. άλγος είναι ο πόνος.. Με άλλα λόγια, νοσταλγία είναι ο πόνος που νοιώθουμε σαν θέλουμε να επιστρέψουμε στον εαυτό μας, σε αυτά που αγαπάμε και αποτελούν πατρίδα για μας..

 Ίδιον των δεσμών του ανθρώπου με τα αισθήματά του είναι και η νοσταλγία που νοιώθει για όσα πια έχουν χαθεί ή είναι μακριά ή δεν του δίνουν πια τη γεύση που του έδιναν κάποτε.

Κι αν με επισκέπτεται η νοσταλγία, τότε τί? Τί είναι αυτό που θέλει να μου πει? Πώς ο καθένας μας μπορεί να αξιοποιήσει αυτό το συναίσθημα και να το κάνει βίωμα, να το μετουσιώσει σε πράξη? Σε τί με βοηθά? Σε νοσταλγώ σημαίνει ακόμη σε αγαπώ? Πολύ πιθανό.. Μερικές φορές όμως σημαίνει ότι θέλω πίσω την εικόνα που κάποτε είχα φτιάξει για σένα, ή την εικόνα που εσύ επιμελώς είχες πλάσει για να σε αγαπώ.

Νοσταλγία σημαίνει ότι κάτι μέσα μου επαναστατεί. Βιώνει το μέσα μου μία απώλεια και αρνείται να τη δεχτεί. Είναι σαν ένα μικρό παιδί κουλουριασμένο στην άκρη του δωματίου, που κλαίει, φωνάζει, απαιτεί..

Δε μπορούμε όμως πάντοτε να ικανοποιούμε τα καπρίτσια του μικρού παιδιού μέσα μας και έτσι το αφήνουμε να κλαίει ή το ξεγελάμε δίνοντάς του ένα αρκουδάκι που μοιάζει με αυτό που χάσαμε.

«Είμαι ικανός να ξεπεράσω τις δυσκολίες ΜΟΝΟΣ μου. Δεν χρειάζομαι τίποτα και κανέναν. Είμαι δυνατός, είμαι, είμαι, είμαι...»...έτσι φερόμαστε όλοι στον εαυτό μας συχνά. Θρέφουμε μέσα μας ένα κακομαθημένο ΕΓΩ και αρνούμαστε να ακολουθήσουμε με πίστη τα συναισθήματά μας. Ίσως τελικά να είναι λάθος να πιστεύουμε ότι γνωρίζουμε καλύτερα το καλό μας όταν ελέγχουμε τα συναισθήματά μας. Γιατί, εάν δεν ορίζονται οι πράξεις μας από τα συναισθήματά μας, τότε από τί ορίζονται; Τί άλλο μένει? Από την λογική, από τον εγωισμό, από τις  κοινωνικές μας νόρμες. Τί βρίσκεται πιο κοντά όμως στη ζωή ? Τα συναισθήματα ή οι συμβάσεις της λογικής?

Ίσως το λάθος κρύβεται στην πεποίθηση(εγωιστική κατά βάση) όλων μας ότι ζούμε για να είμαστε ευτυχισμένοι, μακάριοι, πλήρεις από κάθε τι που έχουμε ανάγκη.. Και το κυνηγάμε αυτό το ανέφικτο με μανία.. Λόγω αυτής της αντίληψης πνιγόμαστε στην απελπισία.. Γιατί κυνηγάμε το ανέφικτο.. και το μη ουσιώδες..

Ζωή σημαίνει λαμβάνω εμπειρία κάθε συναισθήματος που πηγάζει από μέσα μου και βιώνω τις καταιγίδες που γεννιούνται από την ένωσή του με τα συναισθήματα των άλλων γύρω μου. Αυτό άλλοτε θα με κάνει ευτυχισμένο, άλλοτε θα με τσακίσει και θα με ρίξει σε βαθιά θλίψη, σε κάθε περίπτωση όμως όλες αυτές οι εμπειρίες μαρτυρούν ότι ΖΩ.

Επιστρέφοντας λοιπόν στις νοσταλγίες, είναι ίσως αυτές οι πιο γλυκές μαχαιριές της αγάπης.. είναι ένα πέπλο ανάλαφρο, διάφανο, που κυματίζει πάνω από τον ουρανό μου και με τυλίγει. Και νοιώθω ζωντανή, βιώνω ξανά όσα είναι ουσία για μένα..

Η νοσταλγία είναι αγγελικό συναίσθημα.. γιατί έχει την ‘ιδιοτροπία’ να παίρνει τις άσχημες, μικροπρεπείς στιγμές μας και να τις χρωματίζει με ομορφιά, έτσι που να μοιάζει πως ποτέ δεν μας άφησαν γεύση πίκρας στα χείλη. Έτσι που η χαμένη κατάσταση, το χαμένο πρόσωπο, να μοιάζει αψεγάδιαστο.

Άτιμες νοσταλγίες, πόσο μοιάζετε με φουρτούνες...! Έρχεστε και φεύγετε  κατά κύματα, χτυπάτε την ακτή με ορμή και θόρυβο και κάθε που φεύγετε, σέρνετε μαζί σας κομμάτια αναμνήσεων πολύτιμα, και τα μεγεθύνετε, γίνονται κύματα πελώρια, που επιστρέφουν με ολοένα μεγαλύτερη ορμή...

Ό,τι σκέψη και να ξεδιπλώσω πάντα καταλήγω στην ίδια αρχή: η θάλασσα η απέραντη, η άστατη που κυλά και σμιλεύει βράχους, εξαφανίζει στεριές και ανακαλύπτει καινούργιες.. Αυτή η θάλασσα μέσα μας.. Όλα μέσα από εκείνη υπάρχουν, όλα μέσα της γεννιούνται και όλα μέσα της πεθαίνουν..

Σ.