24 Φεβρουαρίου 2012

Μάθημα σεβασμού

Ένα μάθημα, για τον τρόπο με τον οποίο πρέπει να σεβόμαστε τις επιλογές των ανθρώπων που αγαπάμε.. Ακόμη κι αν οι επιλογές τους κάποιες φορές μας πληγώνουν...

''-Πήγαινε καλέ μου.
-Δηλαδή δεν με αγαπάς;
-Σ'αγαπώ πάρα πολύ.
-Θέλεις να φύγω;
-Καθόλου..!
-Δεν πονάς;
-Πονάω.
-Τότε γιατί δεν κάνεις τίποτα;
-Κάνω...!
-Τί;
-Σε σέβομαι! Αν μπορείς να κοιτάξεις τα μάτια μου που είναι δακρυσμένα, αν μπορείς να δεις την καρδιά μου πόσο σ'αγαπά...! Aλλά όλα αυτά τα βάζω μετά από την δική σου ελευθερία. Πάνω απ'όλα εσύ. Εσύ τί θέλεις..Θέλω να κάτσεις κοντά μου επειδή μ'αγαπάς. Κάνε τις επιλογές σου. Εγώ θα είμαι πάλι μαζί σου κι ας είσαι μακριά.
-Μα πώς θα'σαι μαζί μου; Εγώ φεύγω! Εσύ τί θα κάνεις;
-Θα'μαι μαζί σου!
-Μα πώς θα'σαι μαζί μου; Αφού τώρα στρίβω στο δρόμο στο βάθος και χάθηκα πια.
-Θα'μαι μαζί σου. Εγώ θα'μαι μαζί σου. Γιατί εγώ θα σ'αγαπάω. Θα'μαι εδώ, αλλά θα'μαι εκεί. Θα'μαι απαλά. Δεν θα'μαι καταπιεστικά, ούτε ενοχικά, να σε πνίγω στις ενοχές, αλλά με απεριόριστο σεβασμό, με τεράστια υπομονή και πολύ μεγάλη αγάπη. Θα σε κυκλώνω, θα σε περικυκλώνω με την αγάπη μου... Μα εσύ θα είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή σου μακριά από μένα...''

Μπορούμε να το κάνουμε αυτό;;;
Να περικυκλώνουμε το αγαπημένο μας πρόσωπο, να το τυλίγουμε στην προσευχή μας, δίχως να καταπιέζουμε..; Να το αφήνουμε να ακολουθεί τα μονοπάτια που επιθυμεί, χωρίς να του κλείνουμε τους δρόμους; Ακόμη κι αν οι δρόμοι αυτοί οδηγούν μακριά από εμάς...
Ας ζητήσουμε συγνώμη σε όλους τους δικούς μας ανθρώπους, για την ανεπάρκειά μας στην αγάπη. Στους παρόντες και στους απόντες. Κι αν κάποιος δικός μας άνθρωπος, έρθει με μία τέτοια συγνώμη μπροστά μας, ας του απαντήσουμε με μία αγκαλιά..Η ζεστή αγκαλιά κάνει θαύματα..!
Να είστε όλοι καλά!

22 Φεβρουαρίου 2012

Συντροφιές

Θα συντροφεύεις πολλούς αιώνες ακόμη τους βηματισμούς μου πάνω στο μετέωρο της ζωής ..? 
Μέρες αμέτρητες θα χαράξουν και θα σβήσουν στου δειλινού την απόχη, με σένα αγκιστρωμένο πάντοτε πάνω στου σβέρκου ετούτου την καμπύλη ...? 
Εσύ,  
που τριγυρνάς, ψάχνοντας σκονισμένη αστερόσκονη και έκπτωτους αγγέλους, 
εσύ, 
που όλο μου φεύγεις κι όλο πάνω μου γαντζώνεσαι, στην αγκαλιά μου, σαν μικρό παιδί... 
Πόσους αιώνες ακόμη θα αιωρούμαστε, ο ένας ακουμπώντας στη ράχη του άλλου , 
μα ποτέ αντικριστά, ποτέ κατάματα; 
Στην ακρούλα, εκεί, στην κορφή απ'τ'ακροδάχτυλά σου, μία σταγόνα έγνοιας ακούμπησα. 
Σαν κοιτάξεις, θα δεις τα μάτια μου ν'αντανακλούν ωκεανούς φροντίδας για σένα. 
Ρίξ'τη στη βροχή να χαθεί στο άσπιλο του νερού, ή, πιες την. 
 Μην σε κάψει μονάχα.
Βρέχει φωτιές απόψε, μικρέ μου ιχνηλάτη... 
Αγαπιόμαστε αφού...
Σ.

17 Φεβρουαρίου 2012

Γαλήνη

Λέω πως είναι τούτες οι μέρες, γαλήνιες μέρες, γεμάτες σκέψεις λευκές, καθαρές, πλήρεις ομορφιάς και μιας γλύκας, που ρέει απο μέσα μου και σκορπίζει παντού.. Κάπως έτσι νοιώθω τελευταία. Κι όμως, καμία έξω μου αλλαγή δεν έφερε τούτη τη γαλήνη , που βιώνω τόσο αναπάντεχα στη ζωή μου. Όλα κυλούν με τον ίδιο τρόπο, τον αργόσυρτο, τον ράθυμο, κι εγώ βαδίζω πάνω στου χρόνου το πέρασμα και ιχνηλατώ πάνω στις στροφές του, ψάχνοντας να δω τα γδαρσίματα, που αφήσαν πίσω τους τα απότομα φρεναρίσματα των προηγούμενων, των πρότερων περαστικών..

Τόσο καιρό μάκραινα τα μαλλιά μου, τα άφηνα να με τυλίξουν, να με αγκαλιάσουν, να γίνουν χερούλια να πιαστεί απο πάνω τους η ελπίδα, να την σύρω μαζί μου, να την φέρω μέσα μου και να την αιχμαλωτίσω...όσο πιο βαθιά, τόσο πιο καλά... Μα, ήρθε η γαλήνη... Τόσο αθόρυβα, τόσο αναπάντεχα, να μου ψιθυρίσει, πως, τίποτε δεν έχω ''ανάγκη'', τίποτε έξω απο μένα. Πως όλα βρίσκονται κρυμμένα εδώ μέσα, πως είμαι αυτάρκης μέσα στην ένδειά μου. Και έκοψα τα μαλλιά μου. Γιατί δεν είχα ανάγκη πια να αγκιστρωθεί πάνω τους καμία ελπίδα. Άρχισα να τα ψηλαφώ, κι ένοιωσα στιγμιαία, πως κάτι λείπει, κάτι πολύτιμο, κάτι αγαπητό, μα μέσα σε όλες αυτές τις απώλειες του περασμένου χρόνου, τί θλίψη να μου προκαλέσει κάτι τόσο ελάχιστο; Σαν ζήσεις μεγάλες θλίψεις, οι μέτριες σου είναι τόσο ασήμαντες, που προσπερνούν σαν κρύο αεράκι.

Ξυπνώ το πρωι, κοιτώ τον ουρανό και αφήνομαι στη σαγήνη της ομορφιάς του. Η φύση έγινε γλυκιά μου συντροφιά, τροφοδοτεί τον αφελή συναισθηματισμό μου με ρομαντισμούς, που κάθε άλλος θα περιγελούσε. Οι προσευχές μου γλύκαναν κι αυτές πολύ, χώρεσαν πιο πολλούς, κι η εικόνα του Χριστού με κοιτά πιο γλυκά, με ποτίζει γαλήνη ανείπωτη... Και η αγάπη μου για τους απόντες, κι αυτή, ολοένα μεγαλώνει...
Σ.

14 Φεβρουαρίου 2012

Με αφορμή της ''γιορτής''

Είναι πολύ όμορφο να έχεις κάποιον να προσέχεις, να αγαπάς... Μιλώ για την ιδιαίτερη εκείνη σχέση ανάμεσα σε δύο ψυχές, που κοιτούν η μία την άλλη απευθείας μέσα στο πυρήνα της ύπαρξής τους. Είναι τόσο όμορφο να έχεις κάποιον να σκέφτεσαι, να φροντίζεις, να αγαπάς, να αγωνιάς για αυτόν, να προσπαθείς να φέρεις το χαμόγελο στα χείλη του κάθε φορά που είναι κατσούφης, να είσαι εκεί να ακούς την γκρίνια του, όταν είναι αγχωμένος, να τον προσγειώνεις, όταν ενθουσιάζεται με το παραμικρό, να είσαι μια ανοικτή αγκαλιά, μια αστείρευτη πηγή έγνοιας και φροντίδας, κάθε μέρα της ζωής του.

Μα είναι εξίσου όμορφο να νοιώθεις κι εσύ ο ίδιος αυτή τη φροντίδα, αυτή την αγάπη, απο μάτια αγαπημένα. Να νοιώθεις πως κάποιος εκεί έξω σε σκέφτεται, σε αγαπά και θέλει να σε δει χαρούμενο. Πως έχεις κι εσύ να λαμβάνεις αγάπη με αυτόν τον ιδιαίτερο, ξεχωριστό τρόπο, που μόνο δυο ψυχές ενωμένες με τα φτερά της αγάπης μπορούν να βιώσουν. Κάποιον να σε σκέφτεται και να τον σκέφτεσαι... κάποιον να σε αγαπά και να τον αγαπάς. Κάποιον να ξυπνά το πρωϊ και να είσαι η πρώτη σκέψη του... Υπάρχει μεγαλύτερος πλούτος απο αυτόν;

Με αφορμή λοιπόν τη σημερινή ''γιορτή'', η οποία δεν είναι τίποτε παραπάνω παρά μια υπενθύμιση, εύχομαι σε όλον τον κόσμο να βιώσει σήμερα, και κάθε μέρα, αυτή τη γλυκιά φροντίδα, με τρόπο αμοιβαίο και ουσιαστικό, όπως αρμόζει στις ψυχούλες μας.. :-)

Σ.

13 Φεβρουαρίου 2012

Το παιδί μέσα μας

Τελευταία έχω αρχίσει να παρατηρώ ακόμη πιο έντονα το κάθε τι γύρω μου. Παρατηρώ με όλες τις αισθήσεις μου οξυμένες, σαν να ανακάλυψα ξαφνικά οτι ακούω, βλέπω, οσφρίζομαι, ψηλαφώ...  Παρατηρώ και ανακαλύπτω θαύματα και μυστικά, απο πάντα απλωμένα μπροστά στα μάτια της ψυχής μου, αόρατα μέχρι σήμερα, αδιάφορα, θολά... Μα ξάφνου, νοιώθω σαν να έπεσαν απο τα μάτια μου τα λέπια της αδιαφορίας, της εθελούσιας τύφλωσης, και βρίσκουν όλα μαγικά την θέση τους στα δώματα της ψυχής μου. Όλα τούτα τα ξενιτεμένα θαύματα, επιστρέφουν στην αρχέγονη πατρίδα τους, πανηγυρίζουν την επιστροφή απο την χώρα της πρόσκαιρης λήθης, στην χώρα της ψυχής.

Τα βήματά μου με οδήγησαν και πάλι στο απόμερο εκκλησάκι.Φάνταζε τόσο αυτάρκες, τόσο όμορφο μέσα στον πλούτο της σιγής του, μέσα στην πληρότητα της ερημιάς του... Περπάτησα με βήμα αργόσυρτο, σχεδόν τελετουργικό στην μικρή αυλή, άγγιξα ελαφρά, ωσάν να ψηλαφίζω στα χέρια μου το πιο ιερό πράγμα στον κόσμο, την ξύλινη πόρτα, μπήκα στο εκκλησάκι το φωτισμένο μονάχα απο το ημίφως του μικρού καντηλιού, και στάθηκα στη γωνίτσα να παρατηρώ... Κόσμος πηγαινοερχόταν, ένα κουρασμένο γεροντάκι, μία κυρία τυλιγμένη στο ακριβό παλτό της, μία έφηβη κοπέλα, σχεδόν λαχανιασμένη, τρέχοντας να προλάβει τις υποχρεώσεις της ημέρας, αγωνιώντας να προλάβει να χωρέσει στην τρέλα της ημέρας, λίγες στιγμές ομορφιάς και αθανασίας..

Κόσμος να έρχεται, κόσμος να φεύγει κι εγώ να παρατηρώ... Όλες αυτές οι μορφές, που μπαίνουν με λαχτάρα να σπάσουν την απόλυτη σιγή σε τούτο το μικρό, απόμερο εκκλησάκι, έχουν στα πρόσωπά τους ένα μικρό παιδί. Μπορούσα να το δω καθαρά να ξεπηδά μέσα απο τα σκληρά χαρακτηριστικά του ''εξημερωμένου'' πια ανθρώπου, που ερχόταν να αναπαυτεί για λίγες στιγμές στην άκρη ετούτη. Και τότε συνειδητοποίησα πως όλοι μας, κάθε άνθρωπος, είναι αυτό το μικρό παιδί, που κάνει όνειρα, που σκοντάφτει και βάζει τα κλάματα, που ξανασηκώνεται και συνεχίζει με πείσμα να προσπαθεί ξανά και ξανά, που κάνει νάζια, που πεισμώνει και μένει με τα χέρια σταυρωμένα και τα φρύδια συνοφρυωμένα κάποιες φορές, αν δεν γίνει το δικό του, που λαχταρά μέσα στην ψυχούλα του το θαύμα, την ομορφιά, το ανεπιτήδευτο, το καθαρό...

Κάποιοι άνθρωποι έχουν κρατήσει στην επιφάνεια αυτό το παιδάκι, και κοιτώντας τα μάτια τους, αναγνωρίζεις αμέσως αυτή την αθωότητα, αυτή την γλυκιά μέθη της απόλυτης εμπιστοσύνης στην καλοσύνη και στην αγάπη των άλλων, κι ας βλέπουν μαχαίρια στα θηκάρια των ανθρώπων που πλησιάζουν.. Και είναι τόσο μεθυστική, ανεκτίμητη η εικόνα των ανθρώπων αυτών, που κρατούν στην επιφάνεια την παιδική τους ψυχή και βαδίζουν στην ζωή με την αγκαλιά τους πάντα ανοικτή, και τα όπλα τους πάντα στο έδαφος αφημένα...! Υπάρχουν όμως και εκείνοι, που μακιγιάρουν με όποιον τρόπο μπορούν την παιδική τους μορφή και προσπαθούν να προφυλάξουν την ψυχή τους, χτίζοντας τείχη, φορώντας μάσκες και εφευρίσκοντας άμυνες. Βάζουν στο θηκάρι τους τα όπλα του φόβου, της κακίας, της έπίθεσης, όπλα πάντοτε οπλισμένα, να σβήσουν πάση θυσία τα χνάρια του παιδιού που ζει,αναπνέει, ονειρεύεται και ελπίζει.. Μα το παιδί αυτό ξεπηδά πάντοτε, βρίσκει εξόδους, έρχεται στην επιφάνεια κάθε πονεμένης μορφής, απλώνει τα χέρια σε ανοικτή αγκαλιά και ζητά ξανά, όσα του αρνηθήκαμε.

Παρατηρώ, παρατηρώ και ακροβατώ πάνω στα υψωμένα χέρια, που απλώνει το παιδί στην ψυχή των ανθρώπων γύρω μου.. Ακροβατώ πάνω σε παιδικά χέρια, υψωμένα στο ουρανό, υψωμένα σε ικεσία, σε προσευχή, σε κραυγή πίστης, πίστης στην καλοσύνη, στην ατελεύτητη Αγάπη, στην  αιώνια ανοικτή αγκαλιά. Ένα μικρό παιδάκι μέσα σε κάθε ανθρώπινο βλέμμα... Και με αυτή την νέα αλήθεια, φυλαγμένη στο θηκάρι μου, απομακρύνομαι με δέος απο το μικρό εκκλησάκι και συνεχίζω να περπατώ στους δρόμους του κόσμου, ρίχνοντας το βλέμμα μου στα παιδικά μάτια, στα παιδικά πρόσωπα, του κάθε ανθρώπου γύρω μου, μέσα μου, μακριά μου... Και είναι τόσο όμορφη η εικόνα όλων τους..! Ακόμη και εκείνων με τα οπλισμένα όπλα... Γιατί πίσω απο την σκληράδα των χαρακτηριστικών, έμαθα πια, να αναγνωρίζω το μικρό παιδί μέσα τους... Και είναι ο κόσμος πια τόσο όμορφος, γεμάτος παιδικές ματιές, και αμόλυντα χαμόγελα...!

Σ.

9 Φεβρουαρίου 2012

Μην έχεις τις κλειστές σου

Χαμογελώ και σου στέλνω μια ζεστή αγκαλιά~!
Σε σένα, σε σένα, ναι, μην αναρωτιέσαι...!
Θα μου πεις, γιατί να το κάνω αυτό για σένα, που αλλού πια υφαίνεις τις μέρες της ζωής σου, 
με άλλους φίλους αναμετράς τις χαρές και τους πόθους σου... 
Γιατί σήμερα ξύπνησα και μία φωνούλα μέσα μου φώναξε πως πολύ σε αγαπώ, 
και θυμήθηκα την τραχιά, πρωτόγονη παιδικότητά σου, 
ήρθε αυτό το κατσούφικο παιδάκι να με ξυπνήσει με ένα γλυκό, σιωπηλό βλέμμα, 
μου τράβηξε τα σεντόνια, με σκούντηξε και μου άπλωσε το χέρι..
Σου στέλνω την αγκαλίτσα μου, με όλη μου την αγάπη!!!
Κι αν σήμερα ήταν λίγο κατσούφικη η μέρα σου, κι αν έχεις τις κλειστές σου, 
άκου αυτήν την εκπομπούλα και ίσως νοιώσεις την αγκαλιά μου να σε συντροφεύει 
και ίσως πεις πως δεν θέλεις να είσαι πια κατσούφης 
και πάρεις κάποιο φιλαράκι σου, να βγείτε βολτούλα, να γελάσετε μαζί, 
να μοιραστείτε τις στιγμούλες της ημέρας... :-)

8 Φεβρουαρίου 2012

Το ''θέλω'' και το ''κάνω'' στο τώρα

Ηρθε νομίζω η στιγμή να μιλήσω για κάτι που πάντα γυροφέρνω,
κάνω ομόκεντρους κύκλους γύρω του, το σημαδεύω, αλλά ποτέ δεν το αγγίζω...
το κοιτώ μονάχα με την άκρη του ματιού μου.
Και μπορώ να το κάνω με χαμόγελο στα χείλη και αισιοδοξία, γιατί νομίζω πως  έχω φτάσει στο σημείο αυτό, που βλέπω την ζωή μονάχα ως δώρο.
Και δοξάζω τον Θεό, που είμαι υγιής.
Μιλώ για την ασθένεια. Για την ασθένεια που οδηγεί στην απώλεια της ανθρώπινης ζωής.
Πολλοί άνθρωποι έχουν ζήσει αυτή την απώλεια, έχουν ίσως βιώσει απο κοντά τον αγώνα κάποιου δικού τους ανθρώπου να κρατηθεί στη ζωή
και να ζήσει τις στιγμές που του έχουν χαριστεί, όσο πιο έντονα και ουσιαστικά γίνεται.
Και ίσως κάποιοι να έχουν ζήσει αυτή τη στιγμή του ''αποχαιρετισμού''.
Απο όλες τις στιγμές μιας τέτοιας δύσκολης  πορείας, η στιγμή του αποχαιρετισμού
φαντάζει στο μυαλό μου σαν ένας τεράστιος βράχος ακουμπισμένος στο στέρνο.
Πάντοτε η ζωή μας κάνει αλαζόνες...
Αλαζόνες οτι πάντα θα έρχονται κι άλλες, νέες ευκαιρίες, να μιλήσουμε, να λύσουμε τις διαφορές μας, να αγκαλιάσουμε, να πούμε αυτά που ποτέ δεν είπαμε.
Τί ανόητη η αλαζονεία αυτή της ζωής...!
Και είναι τόσο δύσκολο να αντιλαμβάνεται ο άνθρωπος, οτι δεν θα μπορέσει να ξανακάνει περίπατο στην θάλασσα με τον αγαπημένο του φίλο,
ούτε να γελάσει μαζί του και να τον πειράξει για τον περίεργο τρόπο που σουφρώνει τα χείλη του όταν πεισμώνει..
Αυτο το ''τελευταία φορά'', δεν το αντιλαμβάνεται ποτέ και το αφήνει να περνά, να κυλά, δίχως να κάνει και να πει όσα θα ήθελε να πει.
Το φέρει εκ των υστέρων σαν γλυκόπικρη ανάμνηση στο μυαλό του, μετανοιώνοντας:
''Ας είχα πει τότε, πόσο θα μου λείψει,
ας του είχα κάνει το χατήρι να πάμε σε εκείνο το γωνιακό μαγαζάκι με τα νόστιμα μεζεδάκια,
ας είχα παίξει εκείνο το ''θάρρος και αλήθεια'', που με προκαλούσε τόσες φορές να παίξουμε, όταν ήθελε να με ξεγελάσει να του μιλήσω...''
Τέτοιες κι ένα σωρό άλλες, παρόμοιες σκέψεις, γιατί πάντα σκεφτόμαστε οτι θα υπάρξει κι άλλη ευκαιρία, οτι η ζωή είναι άπειρη, οτι οι τσακωμοί και οι γελοίες διαμάχες μας είναι το πιο σημαντικό πράγμα στον κόσμο...
Τί χαζοί, μικροί άνθρωποι είμαστε κάποιες φορές...
Τί θα λέγατε να κάνετε όλα όσα θα θέλατε να κάνετε με τους αγαπημένους σας, όχι σήμερα,
αλλά ΤΩΡΑ; ;-)
Σ.

6 Φεβρουαρίου 2012

Ανεπίδοτες αφιερώσεις

Μέσα απο το αίμα γέννησα λευκό...!
Τούτο το λευκό που σε τυφλώνει, που επιβάλλει την απόλυτη σιγή, την γαλήνη του ήμερου πια αγριμιού, που το δάμασε ο πλάστης του.
Γαλήνη, νηνεμίες, σιγές, κενά γεμάτα πληρότητα...
Τα λόγια που γέννησα, οι σκέψεις, τα συναισθήματα που φύτεψα, άφησα να φαγωθούν απο τα ζιζάνια, απόμειναν μόνο κορμοί, για να ανθίσουν πάλι απ'την αρχή...
Αγόγγυστα, ασταμάτητα, να φυτρώνουν, να ανθίζουν πάλι απ'την αρχή...Ξανά και ξανά...
Να ανθίζεις μέσα στο απόλυτο λευκό, να κινείσαι μέσα στην απόλυτη ακινησία.
Απο τότε που άρχισα να ταξιδεύω μέσα μου μονάχα, κι έμεινα ακίνητη στην έξω μου ζωή, έκανα τα πιο μεθυστικά, τα πιο μακρινά μου ταξίδια.
Σου το'πα ηδη, δεν το'νοιωσες; Απο το αίμα, γέννησα το λευκό!
Είδα πως τούτο το παιδί, που όλοι γύρω μου ζητούσαν να αποδιώξω, είναι πιο δυνατό απ'όλου του κόσμου την αγριότητα..
Κι έκανα την παιδικότητά μου ουρανό με αστέρια.
Κι έκανα την αθωότητά μου θάλασσα απέραντη, γλυκιά, γεμάτη κύματα και αφρισμένες ακτές.
Κι όλα αυτά, όχι χάρη σ'εσένα. Όλα αυτά με αφορμή εσένα.
Γιατί τούτη τη τροχιά θα την έπαιρνα κι ας μην είχες ποτέ σου υπάρξει.
Αρκούσε μια υπενθύμιση μονάχα.
Σε έντυσα κι εσένα χρώμα λευκό, αμόλυντο, όχι το λευκό του αθώου, του αλάνθαστου,
του αγγελικού, αφου καμία αυταπάτη δεν άφησα ζωντανή,
μα το λευκό ετούτο της καρδιάς που πάλλεται ν'αγγίξει το φως!
Γιατί τέτοια καρδιά είσαι! Κι ας είναι στιγμές που βαθιά αμφιβάλλεις...
Έχω ακόμη ζιζάνια να με κατατρώγουν, όπως κι εσύ, όπως κάθε ανθρώπινη ψυχή ζώσα,
μα ο βαθύς, ακατέργαστος πόνος, δεν μπόρεσε να κάνει ανάπηρο το παιδί μέσα μου...
Παρά το γιγάντωσε, το απελευθέρωσε απ'τα σκοτάδια, οι πόρτες ξεκλείδωσαν, άνοιξαν διάπλατα,
τα μυστικά γίναν φωνές καθαρές, βγάλαν φτερά οι πεθυμιές...
Τούτες οι μικρές περγαμηνές του νου, 
σαν ξεδιπλώνουν μέσα στις ατέλειωτες βουές του γύρω μου κόσμου,
ανακουφίζουν το εντός μου, γιατί ξέρω πως δεν θα τις διαβάσεις ποτέ, μήτε ποτέ θα σε αγγίξουν!
Κι είναι γαλήνεμα ασύγκριτο τούτες οι αφιερώσεις οι ανεπίδοτες...
Σ.

5 Φεβρουαρίου 2012

Σήμερα σ'αγαπώ!

Σήμερα σ'αγαπώ, όχι αύριο! 
Πες τα ''σ'αγαπώ'' σου σήμερα, μην αφήνεις για αύριο, μην αναβάλλεις, μην δειλιάζεις! 
Γίνε θαρραλέος, γίνε άξιος του ήλιου που φωτίζει μέσα σου! 
Το σήμερα ανήκει στην Αγάπη, όχι το αύριο! 
Το αύριο δεν υπάρχει, είναι ακαθόριστο, είναι άμορφο, δεν έχει τίποτε να σου δώσει παρά μονάχα ελπίδα, ελπίδα που μπορεί να διαψευστεί... 
Το σήμερα, κι όχι το αύριο, ανήκει στην Αγάπη! 
Σήμερα σε αγαπώ. Σήμερα σε συγχωρώ. Σήμερα σε κλείνω νοερά μέσα στην αγκαλιά μου, χαϊδεύω τα μαλλιά σου με τη σκέψη και σου ψιθυρίζω ''σ'αγαπώ''! 
Και ξέρω, πως κάπου μέσα στην καρδιά σου κρύβεις και για μένα ένα σ'αγαπώ, μα το κρατάς πάντοτε για το αν, για το μπορεί, για το αύριο το ακαθόριστο, το άμορφο, για ένα αύριο που μπορεί να μην έρθει ποτέ. Μα της Αγάπης  της πρέπει το σήμερα, πάντοτε το σήμερα, που αν της το δώσεις, μπορεί να το κάνει για πάντα... 
Σήμερα, όπως και κάθε μέρα απο τότε που ανέτειλαν τα μάτια σου στην καρδιά μου,  σ'αγαπώ! 
Ας το πούμε όλοι σε αυτούς που αγαπάμε... Σήμερα! 
Σ.