26 Απριλίου 2012

Ευτυχία εν αναμονή...


Να ανιχνεύουμε την ομορφιά στη ζωή μας...
Ένα όμορφο τοπίο, μία γλυκιά μελωδία, ένα γνήσιο βλέμμα, μια γλυκιά κουβέντα...
Τον ήλιο που ανατέλλει στο ανοικτό παραθύρι, το χελιδόνι που ξεκουράζεται στο φιλόξενο κλαδί...
Το χαμόγελο του παιδιού που σε κοιτά από το απέναντι κάθισμα στο λεωφορείο,
το ποίημα που σε επισκέπτεται, κάθε φορά που ξεχειλίζεις συναισθήματα...
Όλα τ'αλλα, τα μεγαλεπίβολα, περιττεύουν..
Η ευτυχία κρύβεται στην αναζήτηση της ομορφιάς που υπάρχει παντού γύρω μας...
Στα πιο απλά... Στα πιο ταπεινά...
Κι αν το νοιώσουμε, αν το καταλάβουμε, μεσολαβεί μόνο η απόσταση μιας ανάσας για να την πιάσουμε..
Κι ας καταστρέφονται όλα γύρω μας, δίπλα μας, ανάμεσά μας... Κι ας χαθούν όλοι από κοντά μας...
Η ομορφιά, καλώς ή κακώς, καραδοκεί... 
Ενυπάρχει μέσα στις θλίψεις, μέσα στα προσωπικά μας αδιέξοδα...
Πάντα εκεί.. Αναμένει να γίνει αντιληπτή.. Την ματιά μας αναμένει... 
Θα της σκάσεις ένα χαμόγελο...;
Σ.

24 Απριλίου 2012

Αγέρωχα...

Αγέρωχα πατάς,
βουλιάζοντας σε μια άμμο από ''νοιώθω''..
Τίναξες μια ολάκερη θάλασσα ''νοιώθω'' από πάνω σου
και άφησες πίσω σου μια απέραντη αμμώδη παραλία..
Άμμος βρεγμένη υγρασίες και κυματισμούς...
Βήμα το βήμα,
αγκαλιάζεις με το πέλμα την απαλή της άμμου την αφή...
Την κλείνεις στη χούφτα του χεριού..
Αναμετριέσαι μαζί της σε δύναμη..
Μα κι αν την σφίγγεις σφαλιστά,
εκείνη ξεχειλίζει,
ξεγλιστρά απ’των δαχτύλων σου τις κόγχες.
Σμίγει ξανά και ξανά με την αμμώδη κάτω από τα πόδια σου αγκαλιά..
Ολοένα εγγύτερα κυλά,
στην άκρη εκεί, που σκάει αφρισμένο το κύμα...
Ξέχειλα ''νοιώθω'',
και μην σπαταλιέσαι κάπου απόμερα να τα στοιβάξεις...
Πάλι θα ξεγλιστρήσουν από τις κόγχες των δαχτύλων...
Αιωρείσαι και βουλιάζεις...
Αιωρείσαι... Βουλιάζεις...
Μα ακίνητη δεν στέκεις...
Δεν το μπορείς...
Τούτη η αμμώδης παραλία τέλος δεν έχει...
Κι εσύ μονάχα μιας ζωής καιρό να την διαβείς...
                                                                             Σ.

23 Απριλίου 2012

''Μυστήριες'' λύσεις...

Θάρρεψες, ξεδιάλυνες του κόσμου όλου τα μυστήρια...
Μα εκείνο, πάντοτε αξεδιάλυτο σου μένει...
Κι όλο κινάς απ'την αρχή, κτήμα σου κι εκείνο να το κάνεις...
Κι όλο κινάς... Κι όλο εκείνο ν'αχνοφέγγει...
Ειν'οι πορείες σου διττές:
Στους αιθέρες ορμάς, και πάλι ρίχνεσαι στου πελάου την αγκάλη..
Ακροβασίες στο ανάμεσο τ'ουρανού και της θαλάσσης...
Άλλοτε πετάς, κι άλλοτε κολυμπάς...
Σου το'παν όλοι απο καιρό... Να διαλέξεις...
Δεν μπορείς τη ζήση σου σε δυο μαΐστρους να την δώσεις:
Στον αγέρα και στη θάλασσα...
Μα εσύ επιμένεις στις ακροβασίες...
Σου το'παν όλοι απο καιρό... Να διαλέξεις...
Μα ένα μυστήριο το'χεις στα σίγουρα λυμένο:
Κι από τα δυο είσαι καμωμένο...
Αέρινη καρδιά~ψυχή θαλασσινή...
Στο μυστήριο το αξεδιάλυτο... Ίσως η λύση να'ναι τούτη:
Πέτα στο ανάμεσο των κυμάτων... Κολύμπα στους αγέρηδες...
Η λύση ... να'ναι... τούτη...;
Σ.

20 Απριλίου 2012

Της νηνεμίας το πρόσκαιρο...

Τι σε πνίγει πάλι;
Τί πλάθει εκείνους τους κυματισμούς ξανά,
εκείνους, τους γνωστούς,
εκείνους που μαζί τους μοιράστηκες τους στερνούς σου μήνες, τις στερνές εποχές...
Μα, είχανε ξεθυμάνει πια,
σε είχανε αφήσει στην αγκαλιά της αμμουδιάς να ξαποστάσεις..
Τώρα..;
Τί φουσκώνει πάλι το μέσα σου ποτάμι;
Για πού;
Για πού σε σέρνουν πάλι τα νερά του;
Διάλεξες τις  νηνεμίες...!
Τις τρικυμιές τις κρέμασες παπούτσια ολόβρεχτα, λυτά,
πάνω στου πλατάνου το ξερόκλαδο..
Μα ήταν σάπιο,
κρεμόταν ετοιμόρροπο απ'του κορμού του τη θηλιά,
δεν το'δες;
Και το κλαδί απόμεινε για λίγο,
σάπιο και ετοιμόρροπο,
να αφουγκράζεται τις νηνεμίες, που κράτησες φορεμένες στις άκριες των ποδιών..
Απόμεινε για λίγο...
Ωσότου αφέθηκε να σπάσει...
Αφέθηκε αποκοιμισμένο από της νηνεμίας το άηχο, το ατάραχο, το κενό...
Λάθεψες...
Λάθεψες κι ας κελαηδούσαν οι κρωγμοί των γλάρων τους κινδύνους.
Κι ως έσπασε το κλαδί,
βούλιαξαν στο ποταμό σου ξανά οι τρικυμίες,
που'χες τόσο βέβαια πάνω του κρεμάσει..
Κι ως βούλιαξαν οι τρικυμίες,
άρχισαν να καμώνουν κύκλους γύρω τους,
κύκλους τραχείς, βαθείς, βίαιους,
να ανακινούν τα νερά σου...
Ξανά... Ξανά...
Να ανακινούν και να ξεχειλίζουν και πάλι σταγόνες βροχής στων ματιών τις απόχες...
Τα μάτια σου και πάλι ουρανοί,
φορτωμένοι.. ξέχειλοι υγρασίες...
Μα τώρα πια έμαθες να κολυμπάς στις τρικυμίες και στις νηνεμίες,
με την ίδια εκείνη αβίαστη, γαλήνια παράδοση σε ό,τι φέρνει το ποτάμι...
Τώρα πια έμαθες...
Κι ούτε που κοιτάς πώς απ'τη βροχή να φυλαχτείς...
Κι ούτε που κρύβεις τον ουρανό, που ξεχειλίζει ωκεανούς από τα μάτια σου...
Γιατί τώρα το'μαθες:
Δεν χρειάζεται να εύχεσαι ''να πάνε όλα καλά'',
γιατί όλα, μα όλα, είναι καλά..
Καλά και τα χαμόγελα κι οι βροχές καλές...
Σ.

17 Απριλίου 2012

Ό,τι δεν καταλαβαίνω...

Οι άνθρωποι αυτό που δεν καταλαβαίνουν, το περιεργάζονται, 
το κοιτούν με μάτι καχύποπτο, προσπαθούν να το χωρέσουν σε κουτάκια, 
σε όρους και ορισμούς, σε έννοιες αποδεκτές, ακίνδυνες, απλές.. 
Κι όταν όλα τα παραπάνω αποτύχουν, το βαφτίζουν χαζό, τρελό, ονειροπαρμένο, 
επικίνδυνο κάποιες φορές... 
Ίσως να'ναι πιο εύκολο έτσι.. να σε αρχειοθετήσουν... να λύσουν το ''μυστήριο''.. 
να σε ξεδιαλύνουν μια και καλή... 
Μην κοιτάς να καταλάβεις γιατί σκέφτομαι όπως σκέφτομαι, γιατί αισθάνομαι, όπως αισθάνομαι... 
Έτσι περίεργα.... Έτσι αλλόκοτα... 
Απλά δέξου το... Δέξου το πως έτσι αισθάνομαι, πως τόσο πολύ με νοιάζει το κάθε τι... 
Πως έτσι χαλάω όλη την ενέργειά μου σε ανθρώπους που ''λείπουν''... 
Άστο το ''γιατί''... Πέτα το στην θάλασσα... 
Ίσως οι άνθρωποι που αγάπησα να ήταν κι εκείνοι  ''τρελοί'' κι  ''ονειροπαρμένοι''.. 
Ίσως να ήμουνα τόσο τυχερή... 
Μη με κλείνεις, μη με περιορίζεις, μη ζητάς να με ξεδιαλύνεις... Να χαρείς...
Σ.