Της νηνεμίας το πρόσκαιρο...

Τι σε πνίγει πάλι;

Τί πλάθει εκείνους τους κυματισμούς ξανά,

εκείνους, τους γνωστούς,

εκείνους που μαζί τους μοιράστηκες τους στερνούς σου μήνες, τις στερνές εποχές...

Μα, είχανε ξεθυμάνει πια,

σε είχανε αφήσει στην αγκαλιά της αμμουδιάς να ξαποστάσεις..

Τώρα..;

Τί φουσκώνει πάλι το μέσα σου ποτάμι;

Για πού;

Για πού σε σέρνουν πάλι τα νερά του;

Διάλεξες τις  νηνεμίες...!

Τις τρικυμιές τις κρέμασες παπούτσια ολόβρεχτα, λυτά,

πάνω στου πλατάνου το ξερόκλαδο..

Μα ήταν σάπιο,

κρεμόταν ετοιμόρροπο απ'του κορμού του τη θηλιά,

δεν το'δες;

Και το κλαδί απόμεινε για λίγο,

σάπιο και ετοιμόρροπο,

να αφουγκράζεται τις νηνεμίες, που κράτησες φορεμένες στις άκριες των ποδιών..

Απόμεινε για λίγο...

Ωσότου αφέθηκε να σπάσει...

Αφέθηκε αποκοιμισμένο από της νηνεμίας το άηχο, το ατάραχο, το κενό...

Λάθεψες...

Λάθεψες κι ας κελαηδούσαν οι κρωγμοί των γλάρων τους κινδύνους.

Κι ως έσπασε το κλαδί,

βούλιαξαν στο ποταμό σου ξανά οι τρικυμίες,

που'χες τόσο βέβαια πάνω του κρεμάσει..

Κι ως βούλιαξαν οι τρικυμίες,

άρχισαν να καμώνουν κύκλους γύρω τους,

κύκλους τραχείς, βαθείς, βίαιους,

να ανακινούν τα νερά σου...

Ξανά... Ξανά...

Να ανακινούν και να ξεχειλίζουν και πάλι σταγόνες βροχής στων ματιών τις απόχες...
Τα μάτια σου και πάλι ουρανοί,

φορτωμένοι.. ξέχειλοι υγρασίες...

Μα τώρα πια έμαθες να κολυμπάς στις τρικυμίες και στις νηνεμίες,

με την ίδια εκείνη αβίαστη, γαλήνια παράδοση σε ό,τι φέρνει το ποτάμι...

Τώρα πια έμαθες...

Κι ούτε που κοιτάς πώς απ'τη βροχή να φυλαχτείς...

Κι ούτε που κρύβεις τον ουρανό, που ξεχειλίζει ωκεανούς από τα μάτια σου...

Γιατί τώρα το'μαθες:

Δεν χρειάζεται να εύχεσαι ''να πάνε όλα καλά'',

γιατί όλα, μα όλα, είναι καλά..

Καλά και τα χαμόγελα κι οι βροχές καλές...
Σ.