Αναμετρήσεις...

Πυρωμένες σκέψεις,

οι νοσταλγίες των ανθρώπων
φαντάζουν σπιρτάδες και σπίθες βραχύβιες.

Στη φούχτα τις κρατώ και μετρώ δευτερόλεπτα...

Ένα, δύο, τρία...

Δευτερόλεπτα αντοχής...

Τέσσερα, πέντε, έξι..

Αγόγγυστα τις κλείνω στα δάχτυλα,

να καμωθώ πως τίποτα δε με λυγίζει.

Τίποτα, εκτός από το ίδιο το τίποτα.

Στ’αυτιά μου κρεμασμένα χαμόγελα,

στους ώμους τυλίγονται οι στιγμές,

πανωφόρι μου πολύτιμο,

πανωφόρι μου κουρελιασμένο,

το απωθώ, το ποθώ...

Απωθώ... Ποθώ...

Είμαι, είσαι, είμαστε, οι κρεμάστρες, 

που πάνω τους χύνονται πύρινα πανωφόρια
οι άπνοες στιγμές...

Στρέψου στο άπειρο και ανάπνευσε βαθιά και βίαια.

Απάνθρωπα ενδύσου ανθρωπιά

κι ύστερα βούτα τη στις στιγμές εκείνες τις λειψές.

Αναλισκόμενος,
ορθώσου,
αναλλοίωτος.

 Σ.