31 Αυγούστου 2012

Ο Βροχοποιός


Στην άκρη ενός ωκεανού,
στο ξέχειλο των κυμάτων,
στέκει ακίνητος, βουβός,
με το φαρδύ πανωφόρι του,
καπέλο ξέχειλο περιστέρια,
οι τσέπες του γεμάτες αστέρια.

Θα σηκώσει τα μάτια
σ'εναν ουρανό βουρκωμένο φροντίδες.
Τα μάτια γίνονται απόχη.
Αλώνουν τα φορτωμένα σύννεφα,
βρέχει παραδείσους,
τα κύματα αλαλάζουν ''Ω, αγάπες''!

Ο βροχοποιός χαμηλώνει το βλέμμα
στον ίσκιο της ακινησίας του,
σηκώνει τα τεράστια μανίκια του,
ξεχύνει αστέρια από τις τσέπες του,
τα περιστέρια πετούν απ' το σταχτί καπέλο.

Βρεγμένος αγάπη,
δέχεται ταπεινά τον ουρανό,
που υποκλίνεται μπροστά του,
πάντα ακίνητος,
πάντα με μάτια απόχες,
πάντοτε βροχοποιός..

Σ.

30 Αυγούστου 2012

Τροχιές ονείρου



Στου ύπνου τη ράχη,
περνώ στεριές και θάλασσες..
Ένα γλαροπούλι
ξύνει με το ράμφος του
το  τζάμι της ονειρένιας μου βουτιάς..
Στο πόδι του δεμένος
ο αναστεναγμός:
''Αχ, να προσέχεις...''

Δυό μάτια παιδικά πεταρίζουν,
στην άκρη των δαχτύλων  μου.
Kουρνιάζουν εκεί,
για έναν αιώνα ''μου'λειψες'',
κι υστερα βγάζουν φτερά,
και φεύγουν ασθμαίνοντας
''Αχ, να προσέχεις...''

Το όνειρο ετράπη
εις άτακτον φυγήν,
αφήνοντας πίσω
το ξεχασμένο γοβάκι του,
κι έναν λυγμό
καρφιτσωμένο στο δάχτυλό μου:
Αχ, να προσέχεις, αχ να προσέχεις...

Σ.

28 Αυγούστου 2012

Φθινοπωρινό κάδρο



Τα βήματά μου σε μονοπάτι
στρωμένο φύλλα φθινοπωρινά..
Κίτρινα, πορτοκαλί, κόκκινα,
σαν το φόρεμα της παρουσίας..
Πάνω τους πατώ.
Θρυμματίζονται κάτω από τα πέλματά μου...
 Στρέφω στο διάβα μου,
βλέπω ξερές στάλες
μιας βροχής δέντρινης,
σπασμένες σε άπειρα κομμάτια,
κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί,
σαν το φόρεμα της νοσταλγίας.
Το φθινόπωρο πήρε το χρώμα της φυγής.
Εκείνο το μουντό,
εκείνο της παραγινωμένης ελπίδας,
εκείνο του παλιάτσου,
του άχαρα ξεβαμμένου,
από τα νοτισμένα φύλλα.
Ουράνιο τόξο
ξεπροβάλει δειλά στο πέτο του..
Ένας γκρι ουρανός,
λιλά λουλούδια στις γλάστρες μου,
φύλλα κίτρινα, κόκκινα, πορτοκαλί,
χύθηκαν στο κάδρο,
που έκτοτε τιτλοφορήθηκε:
''Φυγή''
Σ.

26 Αυγούστου 2012

Φράχτες


Φράχτες συρμάτινοι φαντάζουν οι αποστάσεις
που αδιάκοπα,ακούραστα,μηχανικά,
υψώνονται ανάμεσα στις καρδιές που αγαπιούνται..
Κι όσο μεγαλύτερη η αγάπη,
τόσο φορτισμένοι ηλεκτρισμούς κι αστραπές οι φράχτες.
Μιαν αυγή πέρασα στο ανάμεσο του χάσματος,
στα παραθύρια που ανοίγονται στις καμπύλες των συρμάτων,
ένα ρόδο μυρωμένο έγνοια και τρυφεράδα κρυφή.
Μονάχα ετούτο αλώβητο διαπέρασε το φράχτη
κι απόμεινε στολίδι μοναχό,
να παραπαίει στο ενδιάμεσο δυο κόσμων,
δυο ψυχών,
που αγαπήθηκαν ,
μα λησμόνησαν να ξεριζώσουν τη πικρόγευστη ρίζα.
Κι έγινε φράχτης..
Έγινε απόσταση σε μια γη αδιαίρετη στο άπειρο..
Η αγάπη..
Επιβιώνει...
Και στην απόσταση...

Σ.

10 Αυγούστου 2012

Time - out.. :-)

Με βαρέθηκε κι αυτό να το γρατζουνάω συνέχεια με λέξεις και μου ζήτησε διακοπές! :-)))
Σας ευχαριστώ όλους όσους με τιμάτε περνώντας απο εδώ..

Σ.

6 Αυγούστου 2012

Ανυπαρξίες

Πιστεύω ακράδαντα πως δεν υπάρχεις.
'Οσο ακράδαντα πιστεύω και στην δική μου ανυπαρξία.
Υπήρξαμε μονάχα στην ψυχή ενός παιδιού σακάτικου,
που απόμεινε ανάπηρα παιδί.
Ήμαστε οι κράχτες που αλάλαζαν τις νύχτες:
''Όνειρα γλυκαααααά''...!
Σσσσστ.. Αλίμονό μας αν ξυπνήσουνε τα όντως όντα..
Σ.

...


Από τον δήμιό σου να αιτείσαι σωτηρία....
Τόση η παραφροσύνη της αγάπης..

Σ.

Ευγνώμονες ή πικραμένοι..;


Αν πρέπει κάτι ν΄αφήσεις απο τις αποσκευές σου στη πορεία της ζωής σου για να ''σωθείς'',  άσε πίσω σου την πίκρα και το παράπονο. Είναι τα μόνα περιττά και άχρηστα μπαγκάζια στους ώμους σου.

Κι ακόμη, να σου πω κάτι που σκεφτόμουν; Αν η πίκρα και η κακία σου για κάποιον είναι πιο δυνατή απο τη γλύκα της θύμησής του, ίσως δεν τον αγάπησες ποτέ. Δεν ξέρω αν έχω δίκιο, αλλά αυτή είναι η σκέψη μου και η πεποίθησή μου.

Γι'αυτό και επιμένω, πως όσο και να μας πληγώσει κάποιος φίλος ή αγαπημένος μας άνθρωπος, η αγάπη που μας έκανε να νοιώσουμε είναι πάντα ένα δώρο για το οποίο του χρωστάμε ευγνωμοσύνη.

Είναι τόσο πιο όμορφο να είμαστε ευγνώμονες για όσα όμορφα λάβαμε , παρά πικραμένοι για όσα άδικα έχουμε υποστεί..!

Σ.

3 Αυγούστου 2012

Αδικίας λόγος..

Αν κάποια στιγμή μας αδικήσουν, όπως κι εμείς έχουμε σίγουρα πράξει σε άλλους στη ζωή μας, ας μη σπεύσουμε να τους κακοχαρακτηρίσουμε ή να γεμίσουμε πίκρα στη ψυχή μας. Να θυμόμαστε οτι ο άνθρωπος είναι ατελής και είναι ανθρώπινο να σφάλλει στη κρίση του κάποιες στιγμές. Είναι βέβαια τόσο δύσκολο αυτό, αλλά αρκεί να ξεκινήσουμε την προσπάθεια και ο Θεός θα κάνει τα υπόλοιπα.
Πόσες φορές έχω πικραθεί κι έχω στενοχωρηθεί κι έχω αφήσει τον εαυτό μου να βουλιάξει σε αυτά τα αρνητικά συναισθήματα, επειδή ένοιωσα αδικημένη... Κι όμως, βαθιά μέσα μου, ξέρω, πως είναι ο εγωισμός μου που επαναστατεί, τίποτε άλλο. Γιατί εμείς πάντοτε ξέρουμε με τί πρόθεση ενεργούμε, και όσο και να παρερμηνεύσει ο άλλος τις προθέσεις μας, δεν παύουμε εμείς οι ίδιοι να ξέρουμε την αλήθεια. Άρα, γιατί να θλιβόμαστε; Μήπως τάχα πράξαμε ό,τι πράξαμε για να λάβουμε αναγνώριση; Μήπως ζητάμε εύσημα;
Αν ναι, τότε καλώς ήρθε η αδικία για να μας διδάξει οτι είμαστε κι εμείς σε λάθος πορεία και πρέπει να ανασυντάξουμε τις δυνάμεις μας και να καθαρίσουμε τον λογισμό μας. Ας απαντήσουμε με προσευχή. Αυτή είναι η μόνη σωστή αντίδραση σε κάθε δράση. Έτσι η αδικία θα γίνει αφορμή τόσο αυτοδιόρθωσης , όσο και προσευχής προς το πρόσωπο που μας αδικεί...


Υ.Γ.Κλείνω με μία φράση , που μόλις διάβασα: ''Καυστήρας του Χριστού είναι ο κάθε άνθρωπος, και καυτηριάζει το πάθος μου...''

Σ.