7 Σεπτεμβρίου 2012

Ο ναυαγός


Επιπλέει πάνω σε ωκεανούς μιας καρδιάς πάλλουσας,
κύματα γεννιούνται και ξεσπούν ακανόνιστα,
δεν είναι ετούτη μια καρδιά γλυκανάλατη,
οι χτύποι της δεν είναι ψιλοβρόχι,
είναι βροντές πάνω σε κύματα αγριεμένα.

Εκείνος επιπλέει...
Επιπλέει...
Κάποιες στιγμές ανοίγει τα χέρια του,
πληγωμένο θαλασσοπούλι,
ορμά ν’ αγγίξει τον φάρο,
εκείνον που αχνοφέγγει στον ορίζοντα.

Πάει καιρός πια,
δε μπορεί να μετρήσει πόσος καιρός,
ο φάρος του μιλά γι' άρρητες σωτηρίες,
στην γλώσσα εκείνη την αξεδιάλυτη,
την καμωμένη στο τρύπιο δίχτυ της νύχτας,
που αγκαλιάζει στη φούχτα της το φως.

Εκείνος επιπλέει..
Τα πόδια του δε ξεμακραίνουν μια στάλα,
ο φάρος αδιάκοπα καλεί,
τα μάτια γίνονται απόχες,
τα μαλλιά του μακραίνουν,
τρέχουν πάνω στα κύματα,
κάνουν τροχιές γύρω από τα βράχια,
τα βράχια φυλακίζουν στη σιγουριά τους τον φάρο..

Μα τα πόδια του δε ξεμακραίνουν μια στάλα..
Στρέφει το βλέμμα χαμηλά,
προσπαθεί να ξεδιακρίνει τον βυθό,
κι εκεί, στο έρεβος του ωκεανού,
βλέπει την άγκυρα,
αγκυλωμένη στα σπλάχνα της θάλασσας,
αγκιστρωμένη στην ίδια του την καρδιά..

Ένας φάρος κι ένας άνθρωπος,
δυο μικρές κι ασήμαντες κουκκίδες στον ωκεανό,
που αιώνια θ' αποζητούν το εγγύτερα,
ατελεύτητα θα μοχθούν,
να σηκώσουν,
τις άγκυρες...

Σ.

6 σχόλια:

  1. Μια ματιά θαρραλέα, όπως μου φαίνεται, στον ωκεανό της καρδιάς..καλό βράδυ Σ.! Yasemin C.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Ματια στον ωκεανό της καρδιάς, ναι..
      Όσο για το ''θαρραλέα'', νομίζω αυτό είναι το ζητούμενο.. Μακάρι να το πετύχουμε..
      Σε ευχαριστώ που πέρασες..

      Διαγραφή
  2. Πολλές φορές ο φάρος είναι τόσο κοντά... κι όμως ο ναυαγός εχει πια εξαντλήσει όλες του τις δυνάμεις θαλασσοδερμένος στα κύματα που δεν έχει κουράγιο να παλέψει μέχρι να φτάσει εκεί...

    ...κι είναι μια ζωή καταραμένος να έλκεται από το φως του φάρου σαν εντομο που γέρνει πάνω στη λάμπα...
    ...Κι ο φάρος πάντα εκεί... σταθερά εκεί να μην μπορεί να κάνει βήμα... αλλά ούτε και να φέρει τον ναυαγό πιο κοντά...

    δυο μικρές κι ασήμαντες κουκκίδες στον ωκεανό,
    που αιώνια θ' αποζητούν το εγγύτερα,
    ατελεύτητα θα μοχθούν,
    να σηκώσουν,
    τις άγκυρες

    Πολύ όμορφο Σταυρούλα μου...
    Καλό ξημέρωμα! :)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Κάποιοι άνθρωποι στρέφουν την πλάτη τους στο φάρο..
      Κάποιοι πάλι βλέπουν το φως του και δεν τους συγκινεί, προτιμούν το σκοτάδι και τη μοναξιά του ωκεανού τους..
      Αν όμως βλέπουμε το Φως, αν αγωνιζόμαστε να το αγγίξουμε, να το πλησιάσουμε, νομίζω οτι ίσως αυτό αρκεί..
      Μόνο χρέος μας, ο διαρκής αγώνας του ''εγγύτερα''...
      Σε ευχαριστώ..
      Καλή σου μέρα!

      Διαγραφή

Κάθε σχόλιο είναι καλοδεχούμενο, μόνο θα παρακαλούσα, να υπογράφετε με ένα μικρό όνομα, ως πρόσωπα. Νοιώθω λίγο άβολα να απαντώ στον ''Ανώνυμο''... ;-)